11. ไม่ไหวจริงๆ
+ nc
.
.
“คุยกับใครอยู่หรอ...”ปัญเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับมือที่คอยเช็ดผมที่เปียกชื้น เขาเดินมานั่งปลายเตียง
“กับสิคค่ะ...แต่จะเลิกคุยแล้วละ”เจนนิษฐ์พูดยิ้มๆวางมือถือลง และขยับเข้ามาใกล้ปัญ
“หนูเช็ดให้นะคะ”
คว้าเอาผ้าผืนเล็กมาและมานั่งประชันหน้า แต่ด้วยความทีตัวเล็กกว่าจึงไม่ค่อยถนัดนัก ปัญที่เห็นว่าอีกคนทำท่าเก้ๆกังๆ จึงรั้งเอวอีกคนเข้ามานั่งบนตัก ในรูปแบบหันหน้าเข้าหากัน
“ก็เห็นไม่ถนัด...☺️”
“บ้าาา...”
เมินหน้าไปทางอื่นแก้เขิน มือก็เริ่มทำหน้าที่ ขยับเช็ดผมของปัญไปทั่วๆ จนเริ่มแห้งในระดับนึง
“เต็น...”
“???”
จังหวะถัดมาคือความเงียบ ดวงตาทั้งสองสบกันแน่นิ่ง มือเรียวของปัญจับมือของเจนนิษฐ์มากุมไว้
“....รัก รู้ใช่มั้ย”
“งื้อออออ รู้แล้ว”เจนิษฐ์ก้มหน้างุดเพราะความเขิน จนปัญยกยิ้มเอ็นดูในความน่ารักของอีกคน
“น่ารัก”
“งื้อออ อะไรเนี่ย จู่ๆก็บอกรัก จู่ๆก็มาชม หนูเขินหมดแล้วเนี่ย”
“เต็นตอนเขินน่ารักมากเลยนะ”
“งื้ออออ...”เจนนิษฐ์ร้งื้อเบาๆเพราะคนตรงหนเาเริ่มจู่โจมเข้าที่ข้างแก้มนวล ก่อนจะฟัดเบาๆให้เธอรู้สึกแปลกๆเล่น
“พี่ปัญ~~~”
“ว่าไงครับ...”
ปัญยังคงไล้จมูกจากแก้มนวลลงมายังลำคอขาวก่อนจะกดจูบเบาๆเป็นการแกล้งเด็กดื้อ
“พี่ทำให้หนูรู้สึก...นะ”
“รู้สึกอะไรละหื้อ?”
ถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบนั้นดี ปัญย้ายมือมาวางแปะอยู่ที่สะโพก ก่อนจะลูบไล้ไปเบาๆ
“อย่าแกล้งหนู~”
“หือออ ที่เต็นยังแกล้งพี่ได้เลย”
ปัญยกยิ้มอย่างมีชัย เมื่อสบตาของเด็กดื้อที่หน้าเหวอ ก่อนจะรับแรงทุบเบาๆที่เด็กดื้อนั้นเขินขึ้นมา
“บ้าาา~ หนูไม่ได้แกล้งพี่ซะหน่อย”เจนนิษฐ์ไม่สบตาแต่ซบลงไปกอดคนเป็นพี่แน่น ตอนนี้เธอรู้สึกเขินมากยามที่อีกคนนั้นจับได้
“ไม่ได้แกล้งหรอ งั้น...แปลว่าตั้งใจ?”
“😳”
“งั้นพี่จะเอาคืนนะคะ 😏”ปัญดึงเจนนิษฐ์ให้มาสบตาก่อนจะบรรจงจูบให้อย่างนุ่มนวล
.
💋💋💋💋
.
“อื้ออออ~”จากจูบนุ่มนวลเริ่มเร่าร้อนมากขึ้น พร้อมๆกับลิ้นร้อนที่เปิดทางของคนอายุน้อยได้รับความรู้สึกแปลกใหม่นี้ไป
“อื้มมมม~ พี่ปัญ~”
เจนนิษฐ์ครางอื้อพรางดัดอกปัญออกเล็กน้อย ปัญผละออกมามองใบหน้าอันแดงเถือกของเจนนิษฐ์ ที่ตอนนี้หอบเอาลมหายใจเข้าออกอย่างเหนื่อยอ่อน
“หนูเกือบตายแล้วเนี่ย พี่ดูดพลังหนูไปใช่มั้ย”
เจนนิษฐ์บ่นกระปอดกระแปดพยามไม่สบตากับปัญ เพราะด้วยความเขินกับสิ่งที่พึ่งเกิด
“เต็น...”ปัญเรียกชื่อเด็กดื้อตรงหน้าด้วยเสียงอ่อน พรางช่อนหน้าของคนตรงหน้าให้หันมาสบตากัน
“พี่รอหนูโตไม่ไหวจริงๆนะ”
“😳”
“เต็นเอาแต่อ่อยพี่ พี่รู้สึกนะ...”
“ไม่ได้อ่อยซะหน่อย~”
“จริงหรอ งั้นพี่คงต้องห้ามตัวเองสินะ”
ปัญผละออกจากอีกคนเมื่อพูดจบ เขานั่งหันหลังให้ เจนนิษฐ์เหวอไปชั่วครู่
“ทำไมต้องห้ามตัวเองละ”
“ถึงเต็นจะเป็นแฟนพี่ก็เถอะ...แค่ถ้าหนูไม่พร้อม พี่ก็เข้าใจ”
"งื้ออออ น่ารัก หันมาคุยกับหนูหน่อยสิ”ปัญหันมาตามที่อีกคนบอก แต่ก็โดนเด็กดื้อที่พุ่งจู่โจม จูบเขาทันที
💋
แขนเรียวของเจนนิษฐ์โอบกอดรอบคอของปัญแน่น ขาเรียวก็ปีนป่ายขึ้นไปนั่งบนตักของเขา
“อื้มมม~”
ปัญเองก็เอามือโอบรอบเอวบาง ประคองเด็กดื้อที่จู่โจมอย่าไร้เดียงสา
“อือออ เต็น~”ปัญผละออกมองใบหน้าเด็กดื้อที่ทำหน้างอเมื่อโดนเขาขัดใจ
“ถ้าเต็นไม่หยุด เราจะเลยเถิดไปมากกว่านี้นะ”
“รู้ค่ะ เพราะหนูเต็มใจ”
เจนนิษฐ์ผลักให้ปัญนอนลงราบไปกับเตียง พร้อมกับโถมตัวลงไปจูบดูดดื่มต่อ
“งื้ออออ~~~”
จูบไร้เดียงสาที่แสดงออกมาอย่างเงอะๆงะๆของเจนนิษฐ์ยั้ยไม่ได้ทำให้ปัญรู้สึกขัดใจอะไรเลย เขากลับชอบมัน
“อื้มมม~”ปัญเป็นฝ่ายพลิกขึ้นมาคุมเกมส์แทน เขาดันเจนนิษฐ์ไปนอนราบไปกับเตียงแทน
มือของปัญจับชายเสื้อนอนที่อีกคนใส่ จากที่กำลังดึงขึ้นนั้นก็หยุดชะงัก
“ตอนนี้ยังทันนะ”
“อะไรค่ะ ?”
“ถ้าห้ามตอนนี้...พี่ยังห้ามได้-...”คำพูดของปัญถูกดูดกลืนลงไปด้วยริมฝีปากบางของเจนนิษฐ์ มือเรียวที่รั้งเอาต้นคอของปัญมาแนบชิด ปากละออกจากันแต่หน้าผากยังคงแนบชิดกันอยู่
“ทำไมต้องห้ามละ...ว๊ายยย!!!”
เจนนิษฐ์ถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อปัญฉีกกระชากเสื้อนอนที่เธอใส่ จนขาดออก เผยให้เห็นผิวขาวนวลที่มีเพียงชั้นในตัวจิ๋วปกปิดเนินเนื้ออวบอิ่มเกินวัยทั้ง
“พี่ปัญ....อื้อออ ~ ~”
ปัญก้มตัวไปสูดดมซอกคอนั้น พร้อมกับขบกัดด้วยความหมั่นเขี้ยวจนเกิดรอยแดง
จากลำคอก็ไล้ลงมาที่เนินหน้าอก เขากดจูบหนักๆที่เนินนั้น ก่อนจะเอื้อมมือไปด้านหลังและปลดตะขอบรา...
“😳”
มือที่ยกขึ้นมาปกปิดหน้าอกอัตโนมัติ เพราะความเขินอายที่พุ่งขึ้น ใบหน้าแดงซ่านเบนหนีทันที
“...อายทำไมค่ะ”
“ก็หนู...งื้ออออ ~ 😳”
มือเรียวดึงข้อมือบางของเจนนิษฐ์ออก เพียงแค่ออกแรงเพียงหน่อยเดียว มือของเธอของไปตามแรงของเขาได้ง่ายดาย หน้าอกคู่สวยเผยให้เห็นต่อสายตาปัญ เขามองมันด้วยความชื่นชม ก่อนจะก้มลงไปสูดดมมันด้วยความรวดเร็ว
“อ๊าาาา ~”
มือบางย้ายมันมาที่แผ่นหลังของปัญ ยามที่เขาดูดดุนยอดอกเข้าปากนั้น มันทำให้เจนนิษฐ์รู้สึกเสียวและระบายมันออกด้วยการจิกไปที่แผ่นหลังกว้างด้วยอารมณ์ทั้งหมดที่มี
“ถ ถอด ถอดเสื้อได้มั้ย-อื้อออ ~”
ปัญขบกัดน้อยๆที่หน้าอกของเจนนิษฐ์ หูก็ได้ยินว่าอีกคนนั้นต้องการอะไร จึงละออก และดึงเสื้อยืดผ่านหัวและขว้างมันทิ้งไป
“อื้มมม ยกขาหน่อยสิ”
ปัญพูดในขณะที่กำลังถอดกางเกงนอนและชั้นในในเวลาเดียวกัน เจนนิษฐ์ที่ได้ยินจึงทำตามที่อีกคนบอก เธอรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก เมื่อไร้สิ่งใดปกปิดแล้วจริงๆ
“เต็น ~”
“อย่ามองหนูแบบนั้นสิ...”
“ก็เต็นของพี่สวยมากนี่ค่ะ”
“...ไม่ต้องมาปากหวานเล ย-...อ๊าาาา ~ ~ ~”
เจนนิษฐ์บิดกายร้องครางลั่นยามที่ปัญนั้นจับคลึงส่วนอ่อนไหลที่สุดของเธอ เขาลูบไล้มันเบาๆ ผ่านไรขนอ่อน
“อื้อออ สะ เสียวววว พี่ปัญ ~อื้มมม”
นิ้วที่วนลูบไล้ตรงพื้นที่หวงห้ามได้เปลี่ยนเป็นลิ้นร้อนที่ทำหน้าที่แทน
“อื้ออ อ๊าาา ~”
ลิ้นร้อนนั้นทำหน้าที่ของมันได้ดีเกินขาด ร่างกายของเจนนิษฐ์บิดเกร็ง มือที่กุมขยุ้มกุมเส้นผมของปัญแน่น
“อื้อออ..พี่ปัญ-อื้ออออ ~”
ลิ้นร้อนละเลงรักอย่างว่องไว บวกกับแรงจิกทึ้งที่ผม ปัญจึงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นๆๆๆ จนเจนนิษฐ์เกร็งเท้า
“ไม่ไหวแล้ววว ~”
สิ้นเสียง ความอัดอั้นทั้งหมดที่เจนนิษฐ์ที่มีก็ถูกปลดปล่อยออกมาเป็นสาย ปัญรองรับสิ่งนั้นเข้าปากอย่างไม่นึกรังเกียจ
“พี่ปัญ... มันสกปรก ~”
เขาไม่ฟัง และยังคงกวาดชิมไปทั่วๆ จากที่เธอที่พึ่งเสร็จกิจไป ก็เริ่มมีอารมณ์ร่วมขึ้นมาอีกรอบ
“พี่ปัญ...เต็น ~ เต็นไม่ไหวแล้ว งื้อออ”
นิ้วเรียวยาวของปัญถูกสอดเข้าไปอย่างไม่ได้บอกกล่าวใดๆ เจนนิษฐ์ที่ทำได้เพียงดิ้นหนีเพราะความไม่คุ้นชินในสัมผัสที่พึ่งเกิด
“จะ เจ็บ...”
ยิ่งใบหน้าเหยเกที่แสงออกมาถึงความเจ็บปวดของเจนนิษฐ์นั้น ก็ทำเอาปัญหยุดชะงักเพราะความลืมตัว ลืมไปว่านี่คือครั้งแรกของเด็กดื้อตรงหน้า...
“เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว...”
เขาพูดปลอบประโลมเธอและเริ่มขยับเบาๆให้เธอได้คุ้นชินกับสัมผัสของเขา
เมื่อเห็นว่าเจนนิษฐ์เริ่มมีอาการกัดปากและไม่เกร็งแล้ว ปัญจึงเร่งจังหวะข้อมือให้ไวขึ้น ไวขึ้น...
“อ๊ะๆๆๆ พี่ปัญ ~ อื้ออออ”
ปัญยังคงเน้นให้จังหวะพอดีๆ เพื่อไม่ให้เด็กดื้อของเขานั้นไม่แฮปปี้กับครั้งแรก ริมฝีปากที่ว่างอยู่ก็จู่โจมไปที่ยอดอกที่ยั่วเขาอยู่
“อื้อออ หนูจะ สะ เสร็จแล้ว ~”
พอได้ยินแบบนั้น ปัญจึงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น เพียงไม่นานนัก เสียงกรีดร้องอย่างสุขสมของเจนนิษฐ์ก็ดังขึ้น พร้อมๆกับเขาที่หมดแรงฟุบลงนอนทับร่างของเจนนิษฐ์
“งื้ออออ หนักนะ...”ปัญยิ้มขำพรางทิ่งตัวลงข้างๆแทน
“...รักนะครับ”
“รักเหมือนกัน”
“เหนื่อยมั้ย...”
สิ้นคำถามของปัญใบหน้าของเจนนิษฐ์ก็ขึ้นสี พร้อมกับหันหน้าหนีอย่างไว
“...”
“ไม่ต้องเขินแล้วเต็น...”
“งื้ออออ 😳”
“เหนื่อยก็นอนกันเถอะ”
“อื้อ แต่ว่า กอดหนูได้มั้ย...”ปัญยกยิ้มก่อนจะอ้าแขนรออีกคนที่กำลังพุ่งตัวเข้ามาซบกอด
“งื้ออออ นอนแล้วนะคะ”
“ครับ...ฝันดีนะเด็กดื้อ”
“ค่าาา ฝันดีนะผู้ใหญ่ขี้บ่น”
.
.
.
___________________
ตามไปเม้นได้ที่จอยนะขอรับ
ตามไปเม้นได้ที่จอยนะขอรับ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น